……..آموزش، مشاوره و پشتیبانی…….
دیتابیس اوراکل برای هر دستور SQL یک فضای حافظه به نام CONTEXT AREA ایجاد می کند که اطلاعات پردازشی دستور در این محل ذخیره می شود.
CURSOR یک اشاره گر به CONTEXT AREA است و PL/SQL با استفاده از CURSOR این فضا را کنترل می کند و اطلاعات آن را نمایش می دهد. برای مثال با استفاده از CURSOR می توان تعداد کل سطرهای دستکاری شده توسط یک دستور DML را مشاهده نمود یا محتویات داده در هر سطر از یک QUERY را بدست آورد.
در این قسمت تابع (FUNCTION) در PL/SQL را توضیح می دهیم. تابع از هر لحاظ مانند پروسیجر است با این تفاوت که برخلاف پروسیجر، یک مقدار برگردانده می شود.
بنابراین تمام مطالبی که در قسمت هفتم آموزش PL/SQL توضیح داده شد در مورد تابع نیز صادق است. (بیشتر…)
در این قسمت پروسیجر(PROCEDURE) و روش استفاده از آن را توضیح می دهیم ولی در ابتدا لازم است با مفهوم زیربرنامه یا SUBPROGRAM آشنا باشیم.
در زبان PL/SQL، زیربرنامه یک واحد از برنامه است که کار خاصی را انجام می دهد. برنامه های اصلی از ترکیب این زیربرنامه ها تشکیل می شوند و به این ترتیب مفهوم طراحی MODULAR شکل می گیرد. هر زیربرنامه می تواند بوسیله یک برنامه یا توسط یک زیربرنامه دیگر اجرا شود.
زیربرنامه های PL/SQL در واقع بلاک های PL/SQL هستند که برای آنها یک نام در نظر گرفته می شود و می توانند با تعدادی پارامتر فراخوانی شوند.
رشته (STRING)، تعداد مشخصی از داده های کاراکتری است. کاراکترهای رشته می توانند از نوع عددی، حروف، جای خالی یا ترکیبی از آنها باشند. در PL/SQL سه نوع رشته داریم:
1.رشته های از نوع FIXED-LENGTH:
در این نوع رشته ها فضای مورد استفاده برابر با حداکثر طول تعیین شده خواهد بود. مانند نوع داده CHAR
مثال 1: در این دو رشته حداکثر طول برابر یک است.
red_flag CHAR(1) := ‘Y’;
red_flag CHAR := ‘Y’;
مثال 2: فضای حافظه رشته زیر معادل با 10 کاراکتر است.
TEST CHAR(10) := ‘HELLO’;
2.رشته های از نوع VARIABLE-LENGTH:
در این نوع رشته ها فضای مورد استفاده برابر با حداکثر طول رشته وارد شده خواهد بود. البته باید حداکثر طول داده را مشخص نمود. مانند نوع داده VARCHAR2.
در این فصل انواع LOOP یا حلقه در PL/SQL را بررسی می کنیم. ممکن است در یک برنامه نیاز باشد یک بلاک از کد چندین مرتبه اجرا شود در این مواقع از حلقه استفاده می شود.
گاهی اوقات نیاز است یک یا چند شرط بررسی شوند تا عملیات برنامه بر اساس آن شرط ها انجام گیرند. در شکل زیر ساختار کلی دستورات شرطی را مشاهده می کنید این دستورات برای تغییر روند کنترلی اجرای دستورات برنامه استفاده می شود.
view یکی از OBJECT های دیتابیس اوراکل است که روش ساخت و استفاده از آن را در متن “VIEW در دیتابیس اوراکل” توضیح دادیم. دو دسته ویوو در دیتابیس اوراکل وجود دارد که بعد از ایجاد دیتابیس به صورت اتوماتیک ساخته می شوند و با استفاده از PUBLIC SYNONYM در اختیار کاربران دیتابیس قرار می گیرند.
این ویووها که به صورت دائمی توسط دیتابیس اوراکل بروزرسانی می شوند شامل اطلاعات کلی OBJECTها و اجزای دیتابیس هستند.
یک دسته از این ویووها Dynamic Performance است که نام آنها معمولا با $V یا $GV شروع می شود. دسته دیگر ویووهای دیتادیکشنری (Data Dictionary) هستند.
در ادامه تفاوت این دو دسته از viewها را توضیح می دهیم.
کامپایلر زبان PL/SQL با توجه به نوع عملگر استفاده شده در برنامه، عملیات خاصی را بر روی داده ها انجام می دهد. عملگرها به 5 دسته تقسیم می شوند که در ادامه هر کدام را با مثال توضیح می دهیم.
1.عملگرهای ریاضی
2.عملگرهای رابطه ای
3.عملگرهای مقایسه ای
4.عملگرهای منطقی
5.عملگرهای رشته ای
در زبان PL/SQL متغیر (VARIABLE) نامی است که به یک محل ذخیره سازی اختصاص می یابد و برنامه ها می توانند اطلاعات خود را در این محل ذخیره کنند. هر متغیر بر اساس یک نوع داده تعریف می شود. انواع نوع داده ها را در متن قبل توضیح دادیم. در واقع نوع داده برای یک متغیر موارد زیر را مشخص می کند.
1.سایز متغیر
2.قالب کلی متغیر
3.محدوده مقدارهایی که می توانیم در متغیر ذخیره کنیم.
4.عملیاتی که می توانیم روی آن متغیر انجام دهیم.
بنابراین به هر متغیر یک قسمت از فضای حافظه اختصاص می یابد و با استفاده از نام متغیر می توانیم به این فضا دسترسی داشته باشیم.
همانطور که می دانیم ساختار زبان PL/SQL بر پایه بلاک(BLOCK) است یعنی برنامه های PL/SQL به قسمت هایی از کد به نام بلاک تقسیم بندی می شوند. در ادامه اجزای یک بلاک را توضیح می دهیم.